Είμαστε έτοιμοι για το αχίλλειο πήδημά μας; Να αφήσουμε αυτό που μας βασανίζει να τρέχει με ιλιγγιώδη ταχύτητα ενώ εμείς με ιδιαίτερα θεαματικό τρόπο ελευθερωνόμαστε από αυτό... να το εφαρμόσουμε σε όποια ΜΑ ΟΠΟΙΑ έκβαση της ζωής μας, χρειάζεται; Επιβάλλεται και ...με την άδεια του Νίτσε... τι περιμένουμε...;
Disambiguation: Αχίλλειο Πήδημα ή Αχίλλειο Άλμα ή Αποβατικός Αγώνας ή πήδημα "like a boss"
Κατά τη διάρκεια της πομπής των Μεγάλων Παναθήναιων (αρχαία ελληνική γιορτή αφιερωμένη στη θεά Αθηνά, η οποία λάμβανε χώρα στην Αθήνα, κάθε τέσσερα χρόνια), δινόταν μια ιδιαίτερα ριψοκίνδυνη παράσταση, όπου πάνοπλοι άνδρες πάνω σε τέθριππα άρματα, κατέβαιναν από το άρμα ενώ αυτό εξακολουθούσε να τρέχει με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Ονομαζόταν και αποβατικός αγώνας και οι συμμετέχοντες αποβάτες. Με αυτόν τον τρόπο πηδάει από το άρμα του κι ο Αχιλλέας στην Ιλιάδα, ενώ αυτό σέρνει πίσω του τον σκοτωμένο Έκτωρα.
Η γέννηση της τραγωδίας
Απόσπασμα από το βιβλίο του Friedrich Nietzsche, Η γέννηση της τραγωδίας, 1872, κεφ. 15. (Eκδόσεις: Πανοπτικόν - 2010, Βιβλιοπωλείον της Εστίας - 2009, Βάνιας - 2008, Κάκτος - 2006, Νησίδες - 2001, Γκοβόστης -1983). - Φ. Νίτσε: Οι Έλληνες είναι οι ηνίοχοι κάθε επερχόμενου πολιτισμού
"Αποδεδειγμένα σε κάθε περίοδο της εξέλιξής του ο δυτικοευρωπαϊκός πολιτισμός προσπάθησε να απελευθερώσει τον εαυτό του από τους Έλληνες.
Η προσπάθεια αυτή είναι διαποτισμένη με βαθύτατη δυσαρέσκεια, διότι οτιδήποτε κι αν (οι δυτικοευρωπαίοι) δημιουργούσαν, φαινομενικά πρωτότυπο και άξιο θαυμασμού, έχανε χρώμα και ζωή στη σύγκρισή του με το ελληνικό μοντέλο, συρρικνωνότανε, κατέληγε να μοιάζει με φθηνό αντίγραφο, με καρικατούρα.
Έτσι ξανά και ξανά μια οργή ποτισμένη με μίσος ξεσπάει εναντίον των Ελλήνων, εναντίον αυτού του μικρού και αλαζονικού έθνους που είχε το νεύρο να ονομάσει βαρβαρικά (για κάθε εποχή) ό,τι δεν είχε δημιουργηθεί στο έδαφός του.
Μα ποιοι, επιτέλους, είναι αυτοί των οποίων η ιστορική αίγλη υπήρξε τόσο εφήμερη, οι θεσμοί τους τόσο περιορισμένοι, τα ήθη τους αμφίβολα έως απαράδεκτα, και οι οποίοι απαιτούν μια εξαίρετη θέση ανάμεσα στα έθνη, μια θέση πάνω από το πλήθος.
Κανένας από τους επανεμφανιζόμενους εχθρούς τους δεν είχε την τύχη να ανακαλύψει το κώνειο, με το οποίο θα μπορούσαμε μια για πάντα να απαλλαγούμε απ' αυτούς.
Όλα τα δηλητήρια του φθόνου, της ύβρεως, του μίσους έχουν αποδειχθεί ανεπαρκή να διαταράξουν την υπέροχη ομορφιά τους. Έτσι, οι άνθρωποι συνεχίζουν να νιώθουν ντροπή και φόβο απέναντι στους Έλληνες.
Βέβαια, πού και πού, κάποιος εμφανίζεται που αναγνωρίζει ακέραιη την αλήθεια, την αλήθεια που διδάσκει ότι οι Έλληνες είναι οι ηνίοχοι κάθε επερχόμενου πολιτισμού και σχεδόν πάντα τόσο τα άρματα άσο και τα άλογα των επερχόμενων πολιτισμών είναι πολύ χαμηλής ποιότητας σε σχέση με τους ηνίοχους (Έλληνες), οι οποίοι τελικά αθλούνται οδηγώντας το άρμα στην άβυσσο, την οποία αυτοί ξεπερνούν με αχίλλειο πήδημα."
Το κείμενο στα αγγλικά:
The leap of Achilles
Friedrich Nietzsche - The Birth of Tragedy Out of the Spirit of Music, chapter 15
"Almost every era and cultural stage has at some point sought in an profoundly ill-tempered frame of mind to free itself of the Greeks, because in comparison with the Greeks, all their own achievements, apparently fully original and admired in all sincerity, suddenly appeared to lose their colour and life and shrivelled to unsuccessful copies, in fact, to caricatures.
And so a heartfelt inner anger always keeps breaking out again against that arrogant little nation which dared to designate for all time everything that was not produced in its own country as “barbaric.”
Who were those Greeks, people asked themselves, who, although they had achieved only an ephemeral historical glitter, only ridiculously restricted institutions, only an ambiguous competence in morality, who could even be identified with hateful vices, yet who had nevertheless laid a claim to a dignity and a pre-eminent place among peoples, appropriate to a genius among the masses?
Unfortunately people were not lucky enough to find the cup of hemlock which could easily do away with such a being, for all the poisons which envy, slander, and inner rage created were insufficient to destroy that self-satisfied magnificence.
Hence, confronted by the Greeks, people have been ashamed and afraid, unless an individual values the truth above everything else and dares to propose this truth: the notion that the Greeks, as the charioteers of our culture and every other one, hold the reins, but that almost always the wagon and horses are inferior material and do not match the glory of their drivers, who then consider it amusing to whip such a team into the abyss, over which they themselves jump with the leap of Achilles."